زیاد شنیده‌ایم که وقتی کسی دستوری از دستورات الهی را ترک نموده، خود فرد یا دیگران در توجیه رفتارش گفته‌اند: «دلش پاک است» یا «دل باید پاک باشد». در این پاسخ که ریشه در یک رفتار و اعتقاد انحرافی دارد، نقش ایمان برجسته شده و نقش عمل صالح کم‌رنگ شده است.

بر خلاف این تفکر باطل، در قرآن کریم، تأکید فوق العاده‌ای بر همراهی ایمان و عمل صالح شده و بارها در تبیین رستگاری و عاقبت نیکوکاران، عمل صالح و ایمان به عنوان دو بال پرواز آنها یاد شده است. ترکیب «آمنوا و عملوا الصالحات» در قرآن بسیار زیاد است.

از سویی دیگر، قرآن تصریح می کند که «ایمان» غیر از «اسلام» است. کسانی در صدر اسلام ادعای ایمان کردند و خداوند به پیامبر اکرم (ص) وحی کرد که به آنها بگو ادعای ایمان نکنند و به جای آن بگویند اسلام آورده ایم؛ چرا که هنوز ایمان در قلبهای ایشان وارد نشده است:(سوره حجرات، آیه 14)

بر اساس آیات پیش‌گفته، نمی‌دانم کسانی که به رکن یا شرط ایمان که همان عمل صالح است عمل نمی‌کنند، چگونه ادعای ایمان دارند؟